Ολάκερη η ύπαρξη είναι απλώς ένα παιχνίδι.
Παρόλο τον υπερφίαλο εγωκεντρισμό των ανθρώπων και την μανία τους να βλέπουν
σχέδια και σκοπούς παντού, το σύμπαν, η ύπαρξη και η ζωή δεν πάνε κάπου
συγκεκριμένα. Δεν έχουν κάποιο σκοπό που πρέπει να εκπληρώσουν ή ένα στόχο που
πρέπει να πιάσουν πάση θυσία.
Για να σου το δώσω να το καταλάβεις πιο εύκολα, η καλύτερη αναλογία που μπορώ να σκεφτώ είναι αυτή της μουσικής. Η μουσική είναι ένα τέτοιο παιχνίδι. Δεν λέμε «δουλεύω την κιθάρα». Λέμε «παίζω την κιθάρα». Γιατί;
Η μουσική διαφέρει, για παράδειγμα, από ένα ταξίδι που έχει κάποιο προορισμό. Όταν ταξιδεύεις έχεις σκοπό να φτάσεις κάπου. Όμως στην μουσική τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το τέλος μιας μουσικής σύνθεσης ή ενός τραγουδιού δεν είναι το νόημα του. Αν αυτό ίσχυε, οι καλύτεροι μουσικοί θα ήταν και οι γρηγορότεροι. Οι καλύτεροι συνθέτες θα ήταν αυτοί με τις μικρότερες συνθέσεις και τα συντομότερα φινάλε. Όσο για τις συναυλίες, θα παίζονταν μόνο τα τελειώματα των κομματιών. «Τα-ντα-ντάααμ», τελείωσε το τραγούδι, πάμε σπίτι.
Με παρόμοιο τρόπο δουλεύει και ο χορός. Όταν χορεύεις, δεν στοχεύεις σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο στο δωμάτιο. Δεν χορεύεις για να φτάσεις εκεί. Χορεύεις για να… χορέψεις! Το όλο νόημα του χορού είναι ο ίδιος ο χορός.
Δυστυχώς αυτό δεν είναι κάτι που μας μαθαίνει η εκπαίδευσή μας. Το σύστημα του σχολείου, έτσι όπως είναι φτιαγμένο, δίνει μία εντελώς διαφορετική εντύπωση. Τα πάντα είναι βαθμοί και τάξεις. Στόχοι και διαδρομές…
Παίρνουμε το νήπιο και το βάζουμε στον εκπαιδευτικό διάδρομο, σπρώχνοντας και τραβώντας το ακόμα και με το ζόρι. Το παιδί πάει στο νηπιαγωγείο και αυτό είναι υπέροχο, γιατί μετά θα μπορεί να πάει στην πρώτη δημοτικού. Η πρώτη οδηγεί στην δευτέρα και από εκεί στην τρίτη, και πριν το καταλάβεις, έρχεται το γυμνάσιο και ύστερα το λύκειο, και ένα φοβερό πράγμα που περιμένεις έρχεται… Έρχεται!
Μετά πας στο πανεπιστήμιο και μόλις το τελειώσεις συνεχίζεις στο μεταπτυχιακό, και μόλις τελειώσεις και από εκεί βγαίνεις -που λέμε- στον κόσμο. Ύστερα πιάνεις μια δουλειά πίσω από μία οθόνη, και η εταιρία έχει στόχους που πρέπει να πιάσεις, και το φοβερό πράγμα έρχεται, αυτή η μεγάλη επιτυχία που περιμένεις…
Μετά φτάνεις γύρω στα 50 και λες «επιτέλους έφτασα!», αλλά τσεκάρεις και δεν νιώθεις διαφορετικά από ότι συνήθως…
Δες λίγο τους ανθρώπους που ζουν για τη σύνταξη. Εκείνους που η αποταμίευση είναι πρώτη προτεραιότητα «για τα γεράματα». Φτάνουν τελικά στα 70 χωρίς ενέργεια και σχεδόν -αν όχι εξολοκλήρου- ανήμποροι, και περνούν την υπόλοιπη ζωή τους σε κάποιο ΚΑΠΗ ή γηροκομείο. Γιατί απλώς εξαπατήσαμε τους εαυτούς μας…
Σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι, άρα έχει κάποιο προορισμό για τέλος, και αυτός ο προορισμός είναι να τερματίσεις στον αγώνα και να φτάσεις στην επιτυχία ή οτιδήποτε είναι αυτό που σε περιμένει μετά θάνατον. Κάποιου είδους αιωνιότητα ή παράδεισο για όταν δεν ζεις πια. Όμως έχουμε χάσει το νόημα εντελώς.
Η ζωή δεν ήταν ταξίδι. Ήταν σαν την μουσική, κι εσύ έπρεπε απλώς να τραγουδήσεις ή να χορέψεις, όσο έπαιζαν τα όργανα.
Αφού διαβάζεις αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι είσαι ακόμα ζωντανή ή ζωντανός. Η μουσική παίζει ακόμα για σένα σε κάθε στροφή της ύπαρξης. Είναι εκεί, αν θες να την ακούσεις. Αν δεν θες να περπατάς στον διάδρομο σαν υπνωτισμένος, μήπως να σου χάριζες αυτόν το χορό;
