Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

Πώς να χακάρεις ένα μυαλό #28: Θεραπεία από διανοητικούς ιούς!

 


Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι κάθε μεγάλη αλλαγή στον τρόπο σκέψης και στην κατανόηση του κόσμου συνοδεύεται από εξίσου μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα.
Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση των μνημιδίων. Είναι ένας τρόπος να δούμε τα πράγματα διαφορετικά, ένα εργαλείο για να αλλάξουμε εαυτούς και κοινωνίες. Πριν όμως σκεφτούμε καν να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με δύο σημαντικές ηθικές ερωτήσεις.

Ας σκεφτούμε λίγο μία πρώτη… Αν θεωρήσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελείται από ένα γενετικό «hardware» και ένα μνημιδιακό «software», τότε τι ακριβώς είναι η θεραπεία; Σίγουρα δεν είναι να σβήσουμε όλα μας τα μνημίδια, γιατί αυτό –αν ήταν εφικτό- θα μας έβαζε σε μια κατάσταση βαριάς νοητικής υστέρησης. Επομένως το κλασσικό φιλοσοφικό ερώτημα «πώς να συμπεριφέρομαι» γίνεται στην περίπτωσή μας «πώς να με προγραμματίσω».

Μια δεύτερη ηθική ερώτηση, η οποία και έχει απασχολήσει αρκετά και την ψυχολογία αλλά και τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό, είναι το τι να διασπείρω. «Με ποια μνημίδια να προγραμματίσω τους άλλους;»

Όπως θα έχεις μάθει από τον συμπαθέστατο Spiderman, η μεγάλη δύναμη φέρει μεγάλη ευθύνη. Η συγκεκριμένη δύναμη είναι η γνώση ότι έχουμε επίδραση στους άλλους μέσω των μνημιδίων που διασπείρουμε.

Βέβαια, πολλοί δεν θα αγγίξουν καν τις ερωτήσεις. «Πολύ κακό για το τίποτα» ή «τι ασχολείσαι τώρα», θα σου πουν αν τους ρωτήσεις. «Εγώ θα κάνω αυτό που λέει το ένστικτό μου! Αυτό που μου έρχεται φυσικά.»

Κανένα πρόβλημα, αρκεί να ξέρεις ότι «αυτό που λέει το ένστικτό σου» και «αυτό που σου έρχεται φυσικά» εξελίχθηκε έτσι για να βοηθήσει το DNA σου να αναπαραχθεί κατά τα προϊστορικά χρόνια. Τίποτα παραπάνω. Αυτό.

Φυσικά, το να μην ακουμπάς τις ερωτήσεις είναι κι αυτός ένας τρόπος να τις αντιμετωπίσεις. Αν διαλέξεις αυτό τον δρόμο, αφήνεις τη ζωή σου στα μνημίδια που εξελίχθηκαν στην προϊστορία γύρω από τάσεις που βοηθούσαν την γονιδιακή αναπαραγωγή. Τα μνημίδια δεν έχουν απολύτως κανένα κίνητρο να κινηθούν προς την δικιά μας ευτυχία και πληρότητα. Είναι το μονοπάτι που οδηγεί σε διανοητικούς ιούς που αλυσοδένουν τους ανθρώπους μπροστά από υπολογιστές, ώστε να αναμεταδίδουν πληροφορίες. Αν δεν μπορέσουμε να το δούμε αυτό, το μέλλον είναι λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένο.

Φωτογραφία: Hidden
Πιστεύεις ότι ταινίες όπως ο «Εξολοθρευτής» ή το «Μάτριξ», όπου η ανθρωπότητα έχει υποδουλωθεί στις μηχανές, είναι επιστημονική φαντασία; Για σκέψου λίγο τις μεγάλες εταιρίες. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι κάθονται για 8 ή και παραπάνω ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, σε σημείο που αποκτούν σωματικά προβλήματα σε μάτια, χέρια και πλάτη, και κάνουν τι; Εισαγωγή, ανάλυση, συσχετισμό και αποστολή δεδομένων. Μνημίδια.

Ύστερα τελειώνει η βάρδιά τους και δεν είναι πλέον αναγκασμένοι να τα κάνουν αυτά. Οπότε θα μιλήσουν μεταξύ τους για τα τρέχοντα νέα, συνήθως κάτι που περιλαμβάνει κίνδυνο, φαγητό ή σεξ. Μνημίδια και πάλι.

Κατάλαβες; Τα μνημίδια δεν εξελίσσονται προς την δικιά μας ευτυχία. Δεν είναι υποχρεωμένα, και το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι η δικιά τους αναπαραγωγή και επιβίωση. Η δε εξέλιξή τους, αν και είναι παρόμοια με αυτή των γονιδίων, είναι πολύ-πολύ πιο γρήγορη. Άρα δεν έχουμε επιλογή. Ή τα αντιμετωπίζουμε ή τα αφήνουμε να ορίζουν τις ζωές μας.

Αν θελήσουμε τα μνημίδια να υπηρετήσουν το είδος μας, την ζωή στον πλανήτη ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να «σπάσουμε αυγά». Αλλιώς, ομελέτα δεν γίνεται. Όσο αποφεύγουμε τις ερωτήσεις, τόσο η μόλυνση θα εξαπλώνεται.

Οπότε έχουμε δύο επιλογές. Ή παρατάμε εντελώς την ιδέα για ένα καλύτερο κόσμο, ή συνειδητά διαλέγουμε τα μνημίδια με τα οποία θα προγραμματιστούμε και τα μνημίδια που θα διασπείρουμε προς τους άλλους.

Φυσικά, οι περισσότεροι ούτε καν έχουν σκεφτεί γιατί πράγμα μιλάμε. Ζούνε ζωές σιωπηλής απόγνωσης με την πλειοψηφία αυτών να καταλήγει στο «ότι φάμε κι ότι πιούμε». Όμως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι βαθιά μέσα νιώθουν ότι «πρέπει» να ακολουθήσουν τον προγραμματισμό τους, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είναι διανοητικοί ιοί. Μέχρι να απελευθερωθούν από αυτούς είναι πολύ δύσκολο να βρουν τι είναι σημαντικό για εκείνους, και να το ακολουθήσουν.

Η θεραπεία εαυτού και άλλων θέλει συνειδητή προσπάθεια. Με καναπέ και τηλεόραση δεν θα εξελιχθείς σε κάτι που επικροτείς στο μέλλον, και το μέλλον του κόσμου δεν θα είναι και τόσο λαμπερό.

Κατά τα άλλα, ακόμα κι αν εσύ κι εγώ θεραπευτούμε, δεν λέει τίποτα αν δεν μπορέσουμε να μεταφέρουμε την θεραπεία και στους υπόλοιπους. Αν δεν τα καταφέρουμε, εμείς και τα παιδιά μας θα ζούμε σε ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν όλο και πιο ανούσιες ζωές. Θα θυσιάζουν όλο και πιο πολύ την ενέργειά τους, και θα γίνονται όλο και περισσότερο σκλάβοι των διανοητικών ιών.

Σκέψου τις δικές σου, προσωπικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Αν έχεις τη δυνατότητα, δείξε στα παιδιά πώς να προστατεύονται από τέτοιους ιούς. Φαντάσου που θα εκτινάσσονταν η δημιουργικότητα στον κόσμο, αν τα παιδιά μάθαιναν μέσα από τα ενδιαφέροντά τους και μεγάλωναν με τρόπους που να εκμεταλλεύονταν πλήρως τις ευκαιρίες της ζωής.

Μιας και το συζητάμε, έχει ήδη προταθεί από τον ψυχολόγο και παιδαγωγό Michel Lobrot η προσέγγιση της παρεμβαίνουσας μη-κατευθυντικότητας (non directivité intervenante), η οποία στοχεύει ακριβώς σε αυτό. Τα πρώτα αποτελέσματα εφαρμογής της μεθόδου είναι περισσότερο από ενθαρρυντικά. Όμως τι θα γίνονταν αν μια τέτοια παιδαγωγική μέθοδος εφαρμόζονταν σε ευρεία κλίμακα με αποτέλεσμα γενιές παιδιών να μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από την δικιά τους, όλο και πιο ανεπτυγμένη εξαιτίας αυτού, δημιουργικότητα; Χωρίς ή έστω με την ελαχιστοποίηση των διανοητικών ιών που αναπόφευκτα προωθούνται από την υπάρχουσα εκπαίδευση; Τι δύναμη θα είχαν αυτά τα παιδιά ως ενήλικές και πως θα μορφοποιούνταν η κοινωνία; Φαντάσου…

Ας επανέλθουμε όμως στις ερωτήσεις, και πιο συγκεκριμένα στην πρώτη. «Με ποια μνημίδια να με προγραμματίσω;» Η δεύτερη πιο δημοφιλής απάντηση, μετά την άρνηση, είναι η «αλήθεια». Σε μια πρώτη ανάγνωση, το να προγραμματίσεις τον εαυτό σου με μνημίδια που είναι αληθή, δεν φαίνεται κακή ιδέα.

Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα, και το έχουμε ξανασυζητήσει. Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, και όλες οι αλήθειες είναι μισές αλήθειες που εξυπηρετούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις.

Υπάρχουν διάφορα προβλήματα με το μνημίδιο στρατηγικής «αυτοπρογραμματίζομαι με την αλήθεια». Πρώτα από όλα δεν μπορείς να κατανοήσεις όλη την αλήθεια του σύμπαντος. Το μυαλό μας δεν διαθέτει τέτοια χωρητικότητα. Κυριολεκτικά, δεν το χωράει ο νους σου! Οπότε το καλύτερο που θα κάνεις είναι να καταλήξεις με ένα απλοποιημένο μοντέλο που δουλεύει τις περισσότερες φορές. Όμως «η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά», και αυτή τελικά θα σε καταπιεί.

Φωτογραφία: andybaze
Δεύτερον, είναι πολύ χρονοβόρο, αποπροσανατολιστικό και τελικά ανούσιο να ψάχνεις την αλήθεια από ένα σημείο και μετά. Σκέψου λίγο τα ηχητικά εφέ στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Όλες οι διαστημομαχίες θα έπρεπε να είναι βουβές, μιας και στο κενό του διαστήματος ο ήχος δεν μεταδίδεται, και αυτή είναι η αλήθεια. Καμία έκρηξη δεν θα έκανε «ΜΠΟΥΜ» και κανένα λέιζερ δεν θα έκανε «ΖΑΠ». Απόλυτη μουγκαμάρα. Αλήθεια.

(Ευτυχώς, οι παραγωγοί είδαν ότι η γνώση της αλήθειας και η απόλαυση της ταινίας είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα, και τάχθηκαν με το μέρος της απόλαυσης.)

Τρίτον, κάθε αλήθεια είναι βασισμένη σε κάποιες υποθέσεις, δηλαδή μνημίδια. Οπότε μέχρι να έχεις χαρτογραφήσει πλήρως ολόκληρο τον μνημιδιακό σου προγραμματισμό, το περίφημο «γνώθι σαυτόν», δεν μπορείς καν να αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι το πόσο η ζωή απέχει από την απόλυτη αλήθεια. Η άποψη και η κοσμοθεωρία σου είναι βασισμένες στις αξιωματικές σου πεποιθήσεις, και δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζεις, ή ακόμα και να αποδείξεις, ότι είναι απολύτως αληθινές.

Οπότε πάει και η αλήθεια. Τι άλλο μας μένει; Θα μπορούσες να αφιερώσεις τη ζωή σου στο DNA σου. Να διασπείρεις τα γονίδιά σου. Έτσι και αλλιώς, για αυτό τον σκοπό δημιουργήθηκαν τα μνημίδια αρχικά.

Αν πας προς τα εκεί, παρόλο που προσωπικά δεν το εγκρίνω, θα κινηθείς με το μνημίδιο στρατηγικής «υπηρετώ τα γονίδιά μου». Άρα θα κάνεις ότι θέλουν.

Για τις γυναίκες αυτό σημαίνει «κάνε όσα περισσότερα παιδιά μπορείς», που στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες σημαίνει κάνε όσα περισσότερα παιδιά μπορείς φυσικά. Για τους άντρες σημαίνει γονιμοποίηση δίχως αύριο…

Ξεχάστε τα προφυλακτικά! Πηγαίνετε σε τράπεζες σπέρματος! Ταξιδέψτε σε άλλες πόλεις και γίνετε δίγαμοι, τρίγαμοι ή ακόμα παραπάνω! Τουλάχιστον αν είστε σοβαροί με τον σκοπό που διαλέξατε στη ζωή σας…

(…και γιατί να σταματήσουμε στο DNA των ανθρώπων; Γιατί όχι και των ζώων, των εντόμων ή ακόμα και των μικροοργανισμών;)

Από ότι φαίνεται ότι δουλεύει «φυσικά», δεν είναι επαρκές πλέον. Ήταν κάποτε. Όχι στη σημερινή δαιδαλώδη κοινωνία από την οποία οι φυσικοί κίνδυνοι έχουν εκλείψει. Ότι έρχεται φυσικά δεν είναι πάντα το καλύτερο για σένα. Χρειάζεσαι ένα συνειδητό σκοπό ζωής και να προγραμματίσεις τον εαυτό σου με αυτόν. Οπότε, αν πρέπει να διαλέξεις οπωσδήποτε, το να γίνεις σκλάβος  του DNA φαίνεται λίγο χαζούλικο.

Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που παίρνουν τα περισσότερα από τη ζωή είναι εκείνοι που έχουν κάποιο σκοπό. Προφανώς και υπάρχουν αναρίθμητοι σκοποί, όπως φυσικά και εταιρίες, λατρείες ή άλλοι διανοητικοί ιοί υποψήφιοι να σου γεμίσουν το κενό. Προσωπικά, θα σου πρότεινα να διαλέξεις κάποιον «υψηλό» σκοπό, αφού αυτοί φαίνεται να μεγιστοποιούν την απόλαυση και την πληρότητα στη ζωή.

Διάσημοι ψυχολόγοι, όπως π.χ. ο Abraham Maslow και ο Victor Frankl, έδειξαν ότι όταν οι άνθρωποι λύσουν τα θέματα της επιβίωσής τους και σταματήσουν να ανησυχούν για επικείμενους κινδύνους, τότε εμφανίζεται ένα δεύτερο σετ κινήτρων που ονομάζεται «υψηλός σκοπός», «κάλεσμα» ή «αυτοπραγμάτωση». Όμως από πού προέρχονται αυτά τα κίνητρα;

Μερικοί θα σου πουν ότι προέρχονται από τον Θεό. Άλλοι θα σου πουν ότι ήταν πάντα εκεί, απομεινάρια της εξέλιξης, και δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο πέρα από την δικιά τους αναπαραγωγή. Δύο απόψεις, χρήσιμες και οι δύο, για να δούμε πως λειτουργούν με τα μνημίδια.

Τα υψηλά κίνητρα είναι πιο πολύπλοκα από τα δευτερογενή κουμπιά. Αλλά μήπως τελικά, δεν είναι αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν «πνευματικότητα»; Τι είναι η πνευματικότητα, αν όχι τα κίνητρα που θα κάνουν το άτομο να ζήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χρόνο του πάνω στη Γη;

Οι άνθρωποι, όταν αποκτούν την ψυχραιμία να δουν πέρα από τα καθημερινά τους προβλήματα, διψούν να εκπληρώσουν ένα προσωπικό σκοπό. Όμως οι διανοητικοί ιοί σου στερούν αυτή την ψυχραιμία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε προσβληθεί από παράσιτα που καθοδηγούν τις ζωές μας.

Χρειάζεται να ξεριζώσεις τα ζιζάνια, αν θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο. Το ερώτημα είναι, θέλεις;

 

ΜΕΤΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ
(Βιβλιογραφία και προτεινόμενα αναγνώσματα)

Ασημακόπουλος, Ανδρέας. Οι Απίστευτες Περιπέτειες του Κυρίου Μανιτάρη Κάπα (Φυλάτος, 2016).
Μπακιρτζής, Κωνσταντίνος. Επικοινωνία και αγωγή (Gutenberg, 2003).
Maslow, A. H. The Farther Reaches of Human Nature (Penguin / Arkana, 1993)
Frankl, Viktor. Man’s Search for Meaning (Washington Square Press, 1984).
Dalton, Richard. I Am Not My Thoughts (Value Life Associates, 2016).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου